Przybyli ułani pod okienko?

Zdawało Ci się.

 

Bojąc koni się niestety,

Pani każe do karety,

zaprząc dwa psy, które w parze,

pójdą tam, gdzie Pani każe.

Szły - lecz przyszła im ochota, 

tak dla draki gonić kota!

Gdy makaron jadł aldente 

Hrabia nagle poczuł miętę.

Zaraz, zaraz co tak nagle?

Wcześniej dziś podano viagrę?

Dawno temu, w zamorskiej krainie,

gdy głód srogi i plagi nastały,

w świat wyruszył, bo musiał wyruszyć,

syn fryzjera - Kędziorek Wspaniały

On od ojca wyuczył się fachu,

a miał cechę zaiste niezwykłą,

że w ogóle nie odczuwał strachu,

gdy co rano sam golił się brzytwą.

Wiózł pomady i pudry i róże,

wonne wody, pachnidła i łoje,

tremownice, prostnice, pożyczki,

no i to najważniejsze - nożyczki!

A był to czas, gdy właśnie z gospody,

wytaczając się wyszli objęci,

dwaj brodaci bojarzy, co brody,

mięli takie, że nie do pojęcia.

Bojar starszy był człowiek lecz broda,

o dwadzieścia lat młodsza, więc młoda.

Tak on prawił...

Kędziorek tymczasem,

spojrzał, dojrzał i rzecz to straszliwa,

z błyskiem w oku wycedził pomału,

że ta broda bojarska fałszywa!

Bojar iskry aż wskrzesił obcasem,

hańba, hańba i potwarz to taka,

że Cię zaraz Kędziorku usmażę,

albo zgniotę jak tego robaka.

Wtem nadepnął na brodę i ona,

oderwała się, no bo pękła gumka,

którą broda była przytwierdzona,

z jednej strony do twarzy, a z tej drugiej do łona.

Mógłbym pieprzyć tak dalej i dalej,

od wierszówki urosłaby sumka,

ale przy tym też trzeba uważać,

żeby czasem nie pękła ta... gumka!

Mała tęsknota - kareta złota.

Żaba

Wyszła żaba z kałuży,

książę marzył o róży, 

lecz się mocno zadłużył,

potem nieco odurzył,

więc się w żabce zadurzył.

Pocałował był żabę, 

a ta w szpetną dość babę,

w mig się przeobraziła.

Książę był przerażony,

nie chciał tej dziwożony,

a ta rzekła - mój mały, 

widziały gały co brały!